Orientation en aankomst bij gezin

6.30 dinsdagochtend.
twee meiden in mijn kamer die ik niet ken. Het is ook nog eens veel te vroeg. Maar ik heb er zin in. Ik ga met frisse moed de dag tegemoet.
Aankleden en naar het ontbijt. Weinig woorden gewisseld met de andere meiden omdat zij nog in bed liggen.
Ik had afgesproken om 7 uur dus ik mag wel doorgaan. In de hal meeten we elkaar en gezamenlijk met nog 100 andere au pairs ontbijten we.
Na het ontbijt worden we opgesplitst in 2 groepen en de bijeenkomst begint.
We hebben een break van 12 tot 1 en gaan door tot 4 uur. Hierna direct op de bus naar New York City. We krijgen eten en drinken uitgedeeld en ik en Vivi besluiten in de verste bus te gaan zitten waar nog niemand in zit, waardoor we helemaal vooraan zitten en lekker veel kunnen zien en met de buschauffeur kunnen kletsen. Als eerste gaan we de tourguide ophalen en ondertussen door heel New York :P.
Dan gaan we door naar rockefeller centre, echt alles is zo ontzettend groot! Een nadeel is wel dat het regent. We kunnen dus niet heel ver zien.
Dan gaan we door naar Times Square. Hier krijgen we een uur de tijd (wat echt omvliegt!) Omdat het broodje wat we mee kregen echt niet lekker is gaan we even langs de mac om een burger te scoren. Ook koop ik een t-shirt en een trui met I LOVE NEW YORK erop:).
We maken wat foto's en dan moeten we al weer terug.
We maken nog een kleine D-tour door New York City en als we terug zijn is iedereen blij om naar bed te mogen.

De volgende dag was een erg lange dag met alleen maar lessen over eerste hulp en heel veel ander informatie er interessant maar erg vermoeiend. Zeker omdat het zonnetje buiten erg verleidelijk was en we steeds 10 minuten pauze hadden, wat echt heel kort is.
Omdat Vivi en ik het programma iet wat verkeerd begrepen hadden, hadden we koude pizza (wat het lekkerste maal van oriëntatie was). Hierna eventjes naar de winkel en snel in onze bikini's en even lekker ontspannen in het zwembad (met sauna), dat was heerlijk.
Daarna weer in het schoon opgemaakte bedje op naar de laatste dag oriëntatie.

De laatste dag stond ik op met een vreselijke hoofdpijn, waarschijnlijk van alle zenuwen, hihi. We ontbeten en pakte al onze spullen om na de lunch en het laatste stukje oriëntatie naar onze hostfamilies te vertrekken.
Omdat ik zo'n hoofdpijn had hing ik eventjes mijn hoofd tussen mijn benen en toen vivi mij perongeluk aanstootte merkte ik op dat ik wel serieus erg moe moest zijn geweest omdat ik toch werkelijk een stukje orientatie had gemist :P.
Na de lunch werd iedereen een beetje wiebelig en iedereen wilde eigenlijk wel gaan. Er werd verteld wie wanneer en in welke bus of trein en daar gingen we.
Met een grote groep naar het station. Daar moesten we nog erg lang wachten maar daar kwam de trein dan echt. De kriebels in mijn buik waren erg aanwezig. Lopend naar de trein brak het wieltje van mijn koffer af en daardoor nog bijna de trein gemist maar ik was binnen. onze kaartjes werden gecheckt. Iedereen in de trein viel bijna gelijk al in slaap maar ik natuurlijk niet. Hoe moe ook, ik kon natuurlijk niet slapen. Veel te enthousiast. Dus probeerde ik maar rustig van mijn muziek te genieten en van het constant veranderende maar gigantisch mooie uitzicht.
5 uur later (want ja zolang duurde de treinreis) waren we er dan echt. Washington DC. Met een grootte groep liepen we naar beneden waar al veel families stonden te wachten. Even was ik bang dat ik mijn hostfamilie niet zou herkennen. Mijn ogen gingen heel rustig alle families af. Er was een familie die me heel vrolijk toelachte en even dacht ik ken ik mijn familie dan zo slecht, maar de juiste au pair was in zicht en zo liep iedereen ergens naar toe.
Even wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Maar er stonden meer meisjes die nog geen familie hadden en samen stonden we te overleggen of we naar de uitgang moesten lopen. Rondkijkend of er niet meerdere uitgangen waren zag ik mijn hostouders aan komen lopen.
Geen idee waarom maar er verscheen een gigantisch grootte smile op mijn gezicht en zo snel als ik kon liep ik naar ze toe. Verontschuldigend keken ze me aan omdat ik er al was voordat hun er waren. Maar we waren ook allemaal zo blij dat alles goed was gegaan. Terwijl ik alles vertelde over de laatste dagen en de reis liepen we naar de auto. Zittend in de auto wees Neal mij nog het een en ander aan maar mijn hoofd zat erg vol dus heb weinig opgenomen (waar hij me al voor waarschuwde, hihi). Eenmaal aangekomen was het gevoel wel erg raar. In iemand anders zijn/haar huis "thuiskomen". Het voelde heel raar. Mary-van liet me het huis een beetje zien en toen mijn kamer.
Mijn kamer, WAUW!! het was echt alsof ik thuiskwam. Nog beter, Mary-van had foto's van al mijn dierbaren van facebook afgehaald en uitgeprint en ingelijst. Ik keek mijn ogen uit! De kamer is zoo mooi, het is ongelofelijk.
Mary-van zei nogmaals dat ze blij was dat ik er was en toen alleen nog welterusten want ik was kapot! Even keek ik nog rond in mijn kamer, er stonden bloemen en een kaartje met chocolaatjes. Super lief, ik voelde zo gelukkig en zo ben ik in slaap gevallen.